Alicja Prawo lustra

Powiesc niewielkich rozmiarow, ale obfitujaca w nosne motywy i literackie aluzje. Koktajl konwencji i stylow. Realizm opisow osobliwych przestrzeni (np. szpitala dla psychicznie chorych) przeplata sie z prezentacja fantastycznych miejsc (kraina po drugiej stronie lustra). Mamy tu porcje kryminalu, duza dawke basni, w ktorej jednak dobro nie zatryumfuje, sensacje, makabre, szczypte groteski i oniryzm. A przy tym przemyslana, spojna kompozycje, interesujaca fabule i zaskakujace zakonczenie. Aha! I jeszcze poezja. Tak, tak. Wpleciona w narracje, mroczna, robiaca wrazenie. Czy to popisowy numer Autora? Wszystko wskazuje na to, ze taka wyobraznia i wrazliwosc na slowo zaowocuja obficie. Iwona Gadek U Krzysztofa Rodaka znajdziemy wszystko, co straszne - wizje "lepszego swiata" stworzona w chorym umysle, kult Szatana, sily nadprzyrodzone, a takze odrealniony swiat przypominajacy koszmarny sen. Ale nie dajmy sie zwiesc pozorom. Te wszystkie rzekomo nadrealne zjawiska sa jak najbardziej wytlumaczalne. I prawdziwe jak schizofrenia, wizje narkotyczne i okrucienstwo dla zysku. I to najbardziej w "Alicji..." zaskakuje - logiczne wyjasnienie wszystkich opisanych tu nieprawdopodobnych zdarzen. Dlaczego? Bo nieczesto autorom udaje sie tak celnie spuentowac swoja opowiesc, przez co bywa, ze pozostajemy po zakonczonej lekturze z poczuciem niedosytu lub rozczarowania. W przypadku "Alicji..." o rozczarowaniu nie ma mowy. Izabela Wierzchacz-Langner